مراحل نسبیت اخلاقی به‌ترتیب عبارت‌اند از: نسبیت توصیفی، نسبیت فرااخلاقی، و نسبیت هنجاری. 

ادعای نسبی گرا در نسبیت توصیفی:ادعای نخست نسبی‌گرایان در حوزة اخلاق، که آن را نسبیت توصیفی می‌نامند، این است که ریشة همه، یا دست‌کم، برخی اختلاف نظرهای اخلاقی، در عام‌ترین و اصلی‌ترین احکام اخلاقی است، که آنها را اصول اخلاقی می‌نامیم. از دید نسبی‌گرایان این اختلاف نظرها در خود اخلاق ريشه دارند؛ به ‌طوری که اگر در بارة موضوعات دیگر مانند جهان‌بینی، انسان‌شناسی و آداب و رسوم نیز توافق حاصل شود، این اختلاف‌ها حل‌شدني نخواهند بود. این اختلاف‌ها را اصطلاحاً بنیادین می‌نامند. پس در این مرحله، نسبی‌گرایان ادعا می‌کنند که در بارة احکام اخلاقی اختلاف نظر بنیادین وجود دارد. 

ادعای نسبی گرا در نسبیت فرا اخلاقی:ادعای نسبی‌گرایان  در نسبیت فرا اخلاقی همان  است که در تعریف نسبی بودن اخلاق بیان شد..ایشان به نسبیت معرفت‌شناختی در گزاره‌های اخلاقی معتقدند؛ به این معنا که اعتبار گزاره‌های اخلاقی را به سلیقة فرد یا خواست جمع وابسته می‌دانند. به همین مناسبت این مرحله را نسبیت معرفت‌شناختی نیز نامیده‌اند.

ادعای نسبی گرا در نسبیت هنجاری :نسبی‌گرایان در مرحلة بعد از پذیرفتن نسبیت توصیفی و فرااخلاقی، برخي اصول اخلاقي را نتيجه گرفته و به ‌صورت هنجارهاي عام بر آنها تأكيد کرده‌‌اند. این اصول اخلاقي، که نسبيت هنجاري ناميده مي‌شوند، عبارت‌اند از:

1. قضاوت اخلاقي در بارة رفتار و منش ديگران، بر اساس نظرية اخلاقي پذيرفتة خود، اخلاقاً درست نيست؛

2. هر فرد یا جمعي بايد در انتخاب نظرية اخلاقي پذيرفتة خود و عمل به آن آزاد باشد (اصل آزادي اخلاقي)؛

3. هر فرد یا جمعي نه‌تنها بايد با ديگراني كه نظرية اخلاقي مخالف او را انتخاب و به آن عمل مي‌كنند مدارا كند، بلکه بايد به انتخاب و عمل آنها احترام بگذارد (تساهل و تسامح اخلاقي).

در سه اصل یادشده، منظور از «ديگران»، بنا بر نسبيت فردي، هر فرد ديگر با نظرية اخلاقي متفاوت، و بنا بر نسبيت اجتماعي، هر جمع ديگر با نظرية اخلاقي متفاوت است.

از دیدگاه نسبی‌گرایان اخلاقی، اينها تنها اصول اخلاقي‌اي هستند كه هر فرد یا جمعي در هر شرايطي بايد آنها را رعايت كند.