از دیدگاه سودگرایان، سعادت، تأمین بیشترین سود برای بیشترین افراد است. پس سود عمومی ارزش ذاتی دارد و کاری که به سود عموم مردم باشد خوب است و کاری که به زیان عموم مردم باشد بد است. طبعاً در تزاحم دو کار، آنکه سود عمومی بیشتری دارد، ارزش جای‌گزینی دارد و مي‌باید ترجیح داده شود. 

سودگرایان سود را معادل لذت یا ارضای امیال دانسته‌اند و مقصودشان از سود، معنایي عام است و به سود اقتصادی اختصاص ندارد، و چه بسا سودهای دیگر در مواردی بر سود اقتصادی ترجیح داشته باشند. مثلاً سود زندگی آسوده، ممکن است از سود ثروت‌اندوزی افراطی که موجب اضطراب و سلب آسایش است بیشتر باشد.

شكي نيست كه به ‌طور طبيعي، سود براي هر كسي مطلوب است و هيچ‌ كس زيان خود را نمي‌خواهد. ممکن است سود را به معناي عامي در نظر بگيريم كه شامل همة مطلوب‌ها شود، اما با توجه به اينكه انواع مختلفي از سود قابل فرض است و ممكن است سودها با يكديگر تزاحم پيدا كنند، در صورتی می‌توانیم در مجموع، برایند سود و زیان یک کار را مشخص،‌ و آن را با ديگر سودها و زیان‌ها مقایسه کنیم که معیاري واحد براي تعيين سود برتر داشته باشیم. سودگرایان عموماً با طرح معیارهای متعدد هم‌عرض، در این موارد با مشکل روبه‌رويند؛ علاوه بر آنکه عموماً محاسبة همة سودها و زیان‌های حاصل از یک کار امکان‌پذیر نیست.