آنچه در حوزه اخلاق ارزش ذاتی دارد، کمال اختیاری انسان است. به عبارت دیگر، همة انسان‌ها، به ‌طور طبیعی در پی آن‌اند که با کسب صفات و انجام دادن کارهای اختیاری، بهره‌مندی وجودی خویش را افزایش دهند، و این خواست طبیعی، یعنی خواست کمال اختیاری، در حوزة اخلاق به چیزی دیگر وابسته نیست. از سوی دیگر، هدف علم اخلاق، تأمین زندگی مطلوبی است که با کسب صفات و انجام دادن برخی کارهای اختیاری حاصل می‌شود. پس مطلوب در اخلاق، به ‌معنای هر چیز «خواسته‌شده» نیست، و مقصود از زندگی مطلوب اخلاقی، هر نوع زندگی که مطلوب کسی واقع شود نیست، بلکه مطلوب در اخلاق، به معنای «خواستنی» است و مقصود از زندگی اخلاقی مطلوب، نوعی زندگی است که در آن، انسان با اختیار خود به کمال برسد. از آنجا که «کمال» به معنای بهره‌مندی وجودی، امری واقعی است، نتیجه می‌گیریم که ارزش ذاتی و مطلوب اصلی در اخلاق، واقعیت عینی دارد.