ارزش امور اختیاری در اخلاق وابسته به ارزش ذاتی است. با توجه به اینکه ارزش ذاتی در اخلاق، کمال اختیاری است، ارزش اخلاقی همة صفات اکتسابی و کارهای اختیاری وابسته است به اینکه چه تأثیری در کمال اختیاری انسان دارند. اما روشن است که تأثیر این صفات و رفتارها در کمال انسان، مانند تأثیر هر علتی در معلول خود، تأثیری واقعی است. مثلاً اینکه سخاوتمندی، شجاعت، امانت‌داری و مانند اینها، صفات اخلاقی پسندیده و ارزشمندی به‌شمارند، از این روست که انسانِ دارای این صفات، از انسانِ فاقد آنها کامل‌تر است، و اگر ستمگری و دزدی کارهایی ناروا و ضد ارزش دانسته می‌شوند، بدین روست که این کارها او را از مرتبة انسانی تنزل می‌دهند. بنا بر این، ارزش مثبت یا منفی اخلاقی این امور، وابسته است به تأثیری حقیقی که در کمال ما دارند، و تابع این نیست که کسی از آنها خوشش بیاید یا نه، یا جمعی بر آنها توافق کرده باشند یا نکرده باشند، یا انجام دادن آن کارها از ما خواسته شده باشد یا نشده باشد. به بيان دیگر، علم اخلاق کاری به این ندارد که فرد یا گروهی خاص چه کارها یا صفاتی را مطلوب می‌دانند، و در نتیجه، ارزش غیری نیز در اخلاق واقعی است.

در تزاحم دو ارزش غیری، آنکه ارزش بیشتری دارد، دارای ارزش جای‌گزینی است. با توجه به اینکه ارزش غیری در اخلاق واقعی است، در تزاحم دو ارزش غیری در اخلاق، آنچه واقعاً ارزش بیشتری دارد، دارای ارزش جای‌گزینی خواهد بود. بدین ترتیب، این نوع ارزش نیز در اخلاق واقعی است و تابع سلیقه، خواست جمع یا دستور کسی نیست، و همان‌ گونه که از نظر اقتصادی، خوب است کار پرسودتر را انتخاب کنیم، از نظر اخلاقی نیز، خوب است کاری را که برای کمال ما مفیدتر است برگزينيم.