یکی از پرسش‌هایی که درباره قوانین حقوقی مطرح می‌شود این است که این قوانین را کجا باید جست و در کجا می‌توان آنها را یافت؟ برای دست‌یابی به این قوانین به چه منابعی باید مراجعه کرد؟ این پرسش را به گونه‌ای دیگر نیز می‌توان مطرح ساخت: چنانکه پیش از این گفتیم، مکاتب حقوقی مختلف امور گوناگونی را به مثابه مبنا و خاستگاه قانون معرفی می‌کنند؛ برای مثال برخی طبیعت انسان و گروهی اراده دولت را مبنای قانون می‌دانند و بر اساس دیدگاه اسلامی نیز مبنای حقوق اراده تشریعی الهی است. حال سؤال این است که این امور را در کجا باید یافت و محل ظهور و بروز آنها چیست؟ البته آنچه در این فصل برای ما مهم است شناخت منابع حقوق اسلامی است؛ از اینرو سؤال را درباره اراده تشریعی خداوند پی‌گرفته، می‌پرسیم: اراده تشریعی الهی که در قالب قوانین حقوقی تحقق می‌یابد، در کجا و در چه محلی بیان و ابراز شده است؟ روشن است که اراده الهی را نمی‌توان از طریق ارتباط مستقیم با خداوند به دست آورد؛ پس آن را چگونه و در چه منبعی باید یافت؟ بدین‌سان مقصود از منبع حقوق، مستند قانون حقوقي و یافت‌گاه آن است؛ يعني چیزی که برای دست‌یابی به قانون حقوقي باید به آن مراجعه کرد. بنابراین منبع حقوق را نباید با مبنای حقوق خلط کرد؛ مبناي حقوق، بنيادي است که قانون حقوقی بر آن استوار است و با تکيه بر آن، معتبر و الزامي مي‌شود؛ اما منبع حقوق، چیزی است که کاشف از این مبنا است؛ از اینرو، تعيين منابع حقوق، کاملاً به مباني حقوق وابسته است.