براي تصميمات حکومتي هميشه فصل‌الخطابي لازم است تا جامعه دچار سردرگمي نشود. در جامعۀ اسلامي پيوسته مسائلي رخ مي‌دهند كه نيازمند تصميم‌گيري قاطع و فوري حکومت‌اند. در اين گونه موارد موكول کردن تصميم به شورا، فرصت اقدام مناسب و مقتضي را مي‌سوزاند. 

در مقابل، با توجه به اينكه وليّ فقيه، همواره از نظر کارشناسان و افراد خبره بهره‌ مي‌گيرد و در مسائل مختلف با ايشان مشورت مي‌کند، به بهترين وجه مي‌تواند تأمين‌کنندۀ مصلحت مسلمين باشد. 

افزون بر اين، شورايي بودن ولايت فقيه و بروز اختلافات در اين شورا قداست و حرمت اين جايگاه را، که خود مي‌بايد عامل حفظ و انسجام جامعۀ اسلامي باشد، مخدوش مي‌سازد. 

بنا بر اين اگر ولايت فقيه به صورت فردي اِعمال گردد، کارآمدي بيشتري خواهد داشت، و سيرۀ عقلاي عالم نيز در مديريت همين است. از اين رو، مديريت شورايي، در نظام‌هاي سياسي موجود جايگاهي ندارد و همواره يک فرد، تصميم‌‌گيرندۀ نهايي است.